همچنین طعم کیوی تو قرمز نسبت به کیوی های دیگر مقداری شیرین تر و طعم آن خاص تر می باشد و آنزیم فراوانی دارد و به تقویت معده و هضم بهتر غذا بسیار کمک می‌کند.
کیوی بین سالهای 1740 و 1757 توسط پدر کرون داینکارویل ، یسوعی فرانسوی که 17 سال در دربار امپراتوری در پکن گذراند، توصیف شد.
بر اساس مشاهدات او، یانگتائو (به معنای واقعی کلمه “هلو آفتابی” یا “هلو گوسفندی” 9) در جنگل های کنار رودخانه به طور وحشی رشد می کرد اما کشت نمی شد، به سادگی توسط چینی هایی که او را دوست داشتند چیدند.
رابرت فورچون انگلیسی در طی اولین سفر خود به چین (بین سالهای 1843 و 1845) از طرف انجمن سلطنتی باغبانی مأمور شد تا برگ‌ها و گل‌های خشک Actinidia Chinensis را از چین ارسال کند.
در آن زمان بود که در سال 1847، ژول امیل پلانشون ، گیاه شناس فرانسوی ، اولین توصیف را از این نمونه ها انجام داد و به این ترتیب این نام را به آن ها داد.
چند دهه بعد، در سال 1899، ارنست هنری ویلسون نمونه های دیگری را به ارمغان آورد، که منجر به این شد که میوه گاهی اوقات “انگور فرنگی ویلسون ” نامیده می شود.
آنها در اروپا میوه هایی بزرگتر از گردو تولید کردند، همانطور که در سال 1904 توسط مهدکودک های شرکت Veitch گزارش شد، حتی اگر در چین میوه هایی به اندازه یک آلو بزرگ وجود داشت، همانطور که آگوستین هنری در سال 1903 تأیید کرد.
در آن زمان، این گیاه عمدتاً برای اهداف زینتی جستجو می شد. در فرانسه، حداقل از سال 1917 از “انگور فرنگی چینی” صحبت می کنیم، زیرا طعم آن یادآور انگور فرنگی است.
بعدها، Revue horticole در 16 آوریل 1941 تنها گیاه ماده مورد مطالعه در موزه ملی تاریخ طبیعی پاریس را گزارش کرد که برای اولین بار در سال 1937 میوه داد و سپس در اکتبر 1940 85 کیلوگرم برداشت کرد. محققان سپس خواص ضد اسکوربوتیک و محتوای استثنایی ویتامین C آن را برجسته کردند اما به طور مستقیم درختکاران فرانسوی را از کار خود مطلع نکردند.
الکساندر آلیسون نیوزلندی بذرهایی را کاشت که در سال 1904 توسط ایزابل فریزر از Yichang به خانه اش آورده شد. این گیاهان اولین میوه خود را در حدود سال 1910 به بار آوردند و آغاز صنعتی بود که برای کشور قابل توجه بود.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.